Bir
zamanlar bir tek leylek kalmış Afrika düzlüklerinde.
Tek başına bir köyde yaşarmış. Kimi kimsesi, eşi dostu,
hısım akrabası yokmuş. Kurbağa yakalar, onunla beslenirmiş.
Kurbağaları severmiş sevmesine, ama o kadar çok avlarmış ki, sonunda nehirlerde hiç kurbağa kalmamış.
Nehir kurbağaları bitince, göllere dadanmış. Oralardaki
kurbağalar da tükenmiş. Ama son kurbağa kendine bir çukur
kazıp saklanmayı başarmış.
Yine bir gün leylek kurbağa peşinde dolaşmış. Bütün çevreyi kolaçan etmiş, ama kurbağaya rastlamamış.
Akşam evine döndükten sonra çalı çırpı toplayıp ateş
yakmak istemiş. Uzaklardan kurbağa da dumanı görmüş, hava
da iyice soğuduğundan gidip ateşin yanında ısınmaya
niyetlenmiş.
“Belki bir parça köz alır, ben de kendime ateş yakarım”
diye düşünmüş. Leyleğin evine gelmiş kurbağa ve kapıyı
çalmış.
“Bana biraz ateş verir misin?”
“Kim o?” diye bağırmış leylek içeriden.
Kurbağa birden gerçek adını söylemeye korkmuş:
“İyiliksever Ana’yım ben.”
Leylek odadan saygıyla yanıtlamış:
“İyiliksever Ana, kusuruma bakma bugün geç ateş yaktım.
Daha otlar alev alamdı. Bütün gün kurbağa peşinde
dolaştım ve eve geç döndüm. Çalılar alevlenince sana
severek veririm elbet!”
Kurbağa buranın leyleğin evi oldğunu anlayınca, korkudan
bayılıyormuş az kalsın. Hızla oradan uzaklaşmış. Gerçek
kimliğini sakladığını için de dualar etmiş.
İşte kurbağaların soyu bu nedenle tükenmemiş. Yoksa
leylek son kurbağanın kendi ayaklarıyla evinin kapısına
kadar geldiğini fark etseymiş, dünyada kurbağaların soyu
da tükenecekmiş.
Mesaj Sayısı
Nerden
Yaş
Konu: SON KURBAĞA 
Cuma Ağus. 13, 2010 11:33 am
