Bir zamanlar altı güzel kızı olan bir kral varmış. Ama bu kral
insanların kralı değilmiş. Ülkesi dalgaların altında balıkların değerli
taşlar gibi parıldadığı bir ülkeymiş. Genç prenseslerin anneleri çoktan
ölmüş ve onları büyükanneleri büyütmüş. İçlerinde en güzelleri en küçük
olanıymış. Saçları altın bukleler halinde omuzlarına dökülüyormuş.
Kızlar büyükannelerinin anlattığı yeryüzüyle ilgili masalları çok
seviyorlarmış. Bu masallarda bacak adlı iki şeyin üzerinde yürüyen garip
insanlar varmış. Küçük denizkızı da bu anlatılanları görmek istiyormuş.
“Onbeş yaşını beklemen gerekir,” demiş büyükanneleri. “O zaman gidip
görebilirsin.”
En büyük denizkızı yaşı geldiğinde yüzeye çıkmış ve gördüğü ilginç
şeyleri kardeşlerine anlatmış. Yıllar geçmiş ve sonunda küçük
denizkızının da yüzeye, insanların dünyasına çıkabileceği gün gelmiş.
Şimdiye kadar hep merak ettiği dünyayı artık kendi gözleriyle
görebilecekmiş. Yüzeye doğru yüzerken güneş batıyormuş. Yakınlarda bir
gemi demir atmış. Küçük denizkızı yüzeye çıktığında güvertedeki
yakışıklı prensi görmüş. Prens kendisini birisinin gözlediğini de,
prensesin ondan gözlerini ayıramadığını da bilmiyormuş tabii. Birden
hava kararmış, gemi çıkan fırtınayla sallanmaya başlamış. Çok geçmeden
yelkenleri parçalanmış, direği kırılmış ve gemi sulara gömülmüş. Küçük
denizkızı sularda çırpınan prensi son anda görüp kurtarmış. Onu
kucaklayıp kıyıya götürmüş ve sahile bırakmış. Sabah olduğunda prens
hala yattığı yerde uyuyor, denizkızı da başucunda onu bekliyormuş. Az
sonra birkaç kız koşarak gelmiş. Prens gözlerini açmış ve kalkıp
yürümüş. Küçük denizkızı oracıkta üzüntüsüyle baş başa kalmış.
O günden sonra küçük denizkızı prensi görebilmek umuduyla birçok kez
yüzeye çıkmış. Artık dayanamıyormuş. Su cadısına gidip akıl almaya karar
vermiş. Cadı onu görünce bir kahkaha atmış: “Niçin geldiğini biliyorum
denizkızı,” demiş. “İnsana dönüşüp karaya çıkmak istiyorsun. Böylece
prensle daha yakın olacağını düşünüyorsun. Ama bunun bir bedeli var,
biliyor musun?” “Bilmiyordum,” demiş küçük denizkızı, “ama insan
olabilmek için neyse öderim.” “Sesini istiyorum,” demiş cadı, “şu
şarkılar söyleyen güzel sesini. Bana sesini verirsen ben de seni iki
ayaklı güzel bir genç kıza çeviririm. Ama unutma, prens seni bütün
kalbiyle sevmeli ve evlenmeli. Yoksa bir deniz köpüğüne dönüşüp sonsuza
dek yok olursun.” ” Çabuk,” demiş küçük denizkızı. “Ben kararımı çoktan
verdim zaten.” Bunun üzerine su cadısı küçük denizkızına içmesi için
büyülü bir ilaç vermiş. Küçük denizkızı prensin karşısına dikildiği an
prens bu hiç konuşmayan kızdan çok hoşlanmış ve onsuz yapamayacağına
karar vermiş. Küçük denizkızı da prensi her geçen gün daha çok sevmiş,
ama prens ona bir türlü evlenme teklif etmiyormuş. Prensin annesi ve
babası, kendine eş bulması için baskı yapıyorlarmış. Prens sonunda
yakındaki bir ülkenin prensesiyle tanışmaya karar vermiş. Yanında küçük
denizkızını da götürmüş. Zavallı kız çok acı çekiyormuş. Prens komşu
ülkeye gidip prensesle karşılaşınca aklı başından gitmiş ve hemen
evlenmek istemiş. Düğünleri muhteşem olmuş. Her yer çiçek, ipek ve
mücevherle kaplıymış. Mutlu çifti görmeye gelen herkes coşku içindeymiş.
Yalnızca küçük denizkızı sessizmiş. Gözyaşları sessizce süzülüyormuş
yanaklarından. O gece küçük denizkızı güvertede dikilmiş karanlık sulara
bakıyormuş. Gün doğarken bir deniz köpüğü olup o sulara karışacakmış.
Birden suların dibinden denizkızının kardeşleri çıkmışlar. Saçları kısa
kısa kesilmiş. “Saçlarımızı su cadısına verdik, karşılığında da bu
bıçağı aldık. Eğer bu gece bu bıçağı prensin kalbine saplarsan büyü
bozulacak.” Küçük denizkızı bıçağı almış ama prense asla zarar
veremeyeceğini biliyormuş. Güneş doğduğunda kendini ağlayarak denize
atmış. Ama denize düşmemiş. Kendini havada uçarken bulmuş. Çevresinde
altın renkli ışıklar dans ediyormuş. “Biz havanın kızlarıyız ” demişler.
“Artık bizimle mutlu olursun.” Küçük denizkızı gökyüzüne doğru
yükselirken aşağıya, prensin gemisine bakmış ve gülümsemiş.
Mesaj Sayısı
Nerden
Yaş
Konu: Deniz kızı 
Cuma Ağus. 13, 2010 12:03 pm
