Mustafa Kemal ******'ün Anıları

Konu: Mustafa Kemal ******'ün Anıları Cuma Ağus. 13, 2010 11:05 am

YENİLSEYDİK SORUMLU BEN OLACAKTIM
Bir aralık konu İstiklâl Savaşı'na geldi. Dikkat ettim, Binbaşılar
dahil her komutanın hangi birliğe komuta ettiğini, nerede bulunduğunu,
-bir gün önce olmuş gibi- hatırlıyordu. O savaş ki araç, gereç,
personel [Linkleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]lığı
bugün güç tasavvur edilirdi. Tümenlere binbaşılar, Kolordulara
yarbaylar komuta ediyordu! Fakat, bu kadro canını dişine takmış bir
ekipti. Var olmak ya da olmamak bu savaşın sonucuna bağlıydı. 30
Ağustos bu ruh haletinin eseriydi. Böyle bir dramı, hem yazarı, hem baş
aktörünün ağzından dinlemek müstesna bir mutluluktu. O anılar Ata'yı
coşturdukça coşturuyordu. Anlatmalarında abartma yoktu. Ama bu anlatış
öylesine canlı, öylesine plastikti ki, hepimiz heyecandan heyecana
sürükleniyorduk. Anlatışlarını şöyle bağladı:
- İşte büyük zafer böyle ortak bir eserdir. Şerefler de ortaktır.

Bu alçakgönüllülük şaheseriyle konunun kapanacağını tahmin ediyorduk. Bu arada ****** bir duraklama yaptı. Sonra [Linkleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]e dönük, adeta kendisiyle konuşur gibi ilave etti:
- Ama yenilseydik sorumluluk ortak olmayacak yalnız bana ait olacaktı.

Bu belagat karşısında gözyaşımı tutamadım. Tarihin, zaferleri kendine
maleden, yenilgileri ise maiyetine yükleyen sahte kahramanlarını
hatırladım.

YANINA ALDIĞI İLK ER

O ,
Samsun'a çıktığı zaman, üstü başı yırtık, postalları patlamış,
silahsız bir er gördü. Yüzünün rengi bakıra dönmüş, yağlan eriyip kemik
ve sinir kalmış bu Türk askeri ağlıyordu. O'na sordu:
- Asker ağlamaz arkadaş, sen ne ağlıyorsun?
Er irkildi, başını kaldırdı. Bu sesi tanıyordu ve bu yüz ona yabancı
değildi. Hemen doğruldu ve Anafartalar'daki Komutanını çelik yay gibi
selamladı.
- Söyle niçin ağlıyorsun?
İç Anadolu'nun yanık yürekli çocuğu içini çekti:
- Düşman memleketi bastı, hükümet beni terhis etti. Silahımızı
elimizden aldı. Toprağıma giren düşmanı ne ile öldüreceğim? Kemal
******, er'in omzuna elini koydu:
- Üzülme çocuğum, dedi. Gel benimle!
Ve Samsun deposunda giydirilip silahlandırarak yanına aldığı ilk er bu Mehmetçik oldu.